ابزار هدایت به بالای صفحه

رو به رویم جاده.

انتهایش تاریک.

پشت سر تاریکی.

همسفر تنهایی.

کوله باری از بغض.

چمدان پر ز گله.

پینه از کینه ی سنگلاخ دارد کفشهایم.

دیرگاهی بود که دالان دل انگیز دلدادگی ها را

ترک گفته بودم.

می رفتم به درک !

چشمهایت را دیدم.

خجل می ساخت نگاههای نافذت عظمت کوه تنهایی ام را.

به ادامه ی مطلب توجه کنید...

گفتند غمگینی

چگونه باشم شاد ؟

چگونه کنمش بیرون از سرم ؟

در گل مانده است پایم.

شدند سیراب ،

سبزگان بهاری از چشمه ی اشکم .

ندارم خبری ازو

گذشته است هفته ای.

اینجا ابرها هم گریه می کنند.

همای شیراز بگفت :

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

غم نمی خورم ، او خورده است مرا !

همچون عود می سوزد دلم ،

زیراکه ندیدم ماهم را ماهیست .

به خدا عشق ، در جمع

پیراهن دریدن نیست،

سر بر زمین کوفتن نیست،

بی آبرو و رسوا شدن نیست.

دلبرم

سوگند به خدا آنطور که فکر می کنی نیست.

خواهی فهمید روزی ، که عاشق واقعی کیست.

بسته است دستانم،

در گل است پاهایم،

وگرنه می کردم آنکه تو می خواهی.

بر نمی آید از دستم هیچ کاری

جز صبر ،

صبر می آزارد تو را

می دانم .

چه کنیم امّا ؟

کی و کجا کمان کمر شکن ابرویت را ببینم ،

کی و کجا روی فرشته سای تو را .

دوری ز من ،

از پهنای اشعه های خورشید نیز بیش .

امّا هر صبحگاه ،

برای تو پیامم را به باد می سپارم .

من از همین جا ، همین فاصله

می شنوم صدای قلبت را .

زمزمه ی سینه ی من ، نام توست .

چشمان من هر روز نگاه زیبای تو را انتظار می کشند .

دلم برایشان می سوزد .

شب هم با من سر سازش ندارد

وگرنه نمی دزدید خوابم را ،

در عوض خیالت تنهایم نگذاشته .

مرا می فهمد .

کلی حرفها زده ام با او .

با معرفت است ،

مثل خودت .

یقین دارم که

سر عهدی که بستیم همچو من هستی .

شنیدم سخنی خوش که پیر کنعان گفت

فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت (حافظ)

بهمن خسروجردی

در کنار برکه ای

در کنار در دخمه ی تنگ و تاریک و هول انگیزم

پری رویی را که گویی در چشمانش روشنی آب موج می زد

و رنگ اندامش همچون پر قو مانستی و

گیسوان سیاهش ...

خوابی دیدم

دیشب .

دیشب که می آمد

انعکاس صدای پروین

از مشتری .

دیشب که غوطه می خورد ...

منحنی ساخت

راستای وجودم را

برق نگاهت .

چه کسی

پرپر ساخت

ندارم توان تحملش را

توان تحمل تنهایی که هم اتاقی من است.

داده قولی

قلبی دارد هرکس

که هر کس بخواهد آن را دهد به کسی

باید شده باشد آنکس تمام زندگی او .

مانند هر کس من هم

در درون